Easier, cheaper and safer with the bicycle

Tad Lo blijkt niet heel hoog maar wel fraai. En mooi op loopafstand van ons guesthouse. En loopafstand betekent in dit geval een paar honderd meter, dichtbij genoeg dat Wilchard in het ochtendgloren, als ik me nog een keer omdraai, alvast een blik kan gaan werpen. Hij is niet enorm onder de indruk. Enerzijds vanwege de zon die nu nog precies aan de verkeerde kant staat, anderzijds omdat er niet al te veel water valt. Gelukkig zit er een schooltje in het dorp en kan hij de lerares ondersteunen door de sommen op het bord aan te wijzen.

Na het ontbijt gaan we samen, en niet alleen is het licht nu beter, maar ook vloeit er fors meer water. Alsof ze de kraan hebben open gezet. Het is in ieder geval een mooi gezicht.

Naar Highway 13 nemen we, na een korte maar flinke klim, een shortcut, zodat we niet weer helemaal via Pakse hoeven om te fietsen. Wat op de kaart een weg van 44 km lijkt is in werkelijkheid een gravelweg from hell. Hij begint met een kilometer of 7 wasbord met her en der een iets uitstekende steen die je soms ziet maar meestal niet. De reden hiervoor is drieledig: enerzijds ligt er op de weg een centimeter of vijf superfijn zand, eigenlijk is het meer stof, die alles bedekt. En anderzijds is de weg wit waardoor je vanwege de felle zon oneffenheden heel slecht ziet. En soms, maar dan ook heel soms want het overige verkeer blijkt deze weg alleen te nemen als het echt niet anders kan, zie je niets omdat er een andere weggebruiker langskomt die die 5 centimeter stof de lucht in blaast. Wij moeten zelfs op gepaste afstand achter elkaar gaan rijden omdat de achterste anders het stof hapt van degene die voorop rijdt. En net als je denkt dat het echt niet slechter kan en je je afvraagt of de weg inderdaad helemaal tot de snelweg doorloopt, mindert het stof en verdwijnt het wasbord. De weg wordt af en toe goede gravel doordat brommertjes een pad hebben gereden maar vaker een slecht onderhouden onverhard rood pad. Regelmatig passeren we een dorpje, waar alles maar dan ook alles onder een dikke laag stof bedekt is. Naast de weg ligt regelmatig een alternatieve route, of twee, zodat je de keus hebt uit enigszins ok, slecht en beroerd.

Gelukkig gaat de weg omlaag. Niet heel veel, maar wel voldoende om een beetje te helpen. Ik heb dan ook medelijden met de twee Françaises die we na 28 km tegen komen. Zij moeten het slechtste stuk nog krijgen en hebben niet het voordeel van de zwaartekracht. Daarnaast vinden ze de ondergrond waar we ze ontmoeten al slecht, dus er staat hen nog wat te wachten. We geven toelichting op wat ze nog kunnen verwachten, wensen hen succes en rijden de laatste 16 km over redelijke gravel. Nu moet ik wel zeggen dat na de beroerde weg van eerder bijna alles goed is, ik weet niet of ik het goede gravel had gevonden als we hiermee waren begonnen. Vermoedelijk niet.

Savannakhet is niet veel veranderd sinds we er jaren geleden waren. Toen dachten we nog dat Zuid-Oostazië altijd goed weer had in de Nederlandse winter, maar zijn we de kou in de bergen ontvlucht om op te warmen in Savannakhet. Het was toen een slaperig stadje met veel gebouwen uit de Franse koloniale tijd. Waar deze in Luang Prabang in het noorden veelal zijn omgetoverd tot restaurantje, bar, koffietentje of boutique hotel en daarmee weer strak in de verf zitten, is dat hier niet het geval. De kleuren zijn verschoten door de zon en het pleisterwerk kan her en der wel een opknapbeurt gebruiken, maar het gros van de gebouwen is nog gewoon in gebruik als woonhuis, winkel of niet-toeristisch restaurantje. Slaperig is het nog steeds, en bij veel mensen staan grote kommen met eten op tafel die met de familie en vrienden worden opgegeten. Het is Chinees nieuwjaar, en het jaar van de hond is aangebroken.

Met de huidige temperaturen doen we het rustig aan. Aan het begin van de dag bezoeken we de enorme markt, en aan het einde het oude centrum.

Naar Thakhek, weer wat dichter bij Vientiane, besluiten we de binnendoorroute te nemen. Al snel nadat we het asfalt verlaten vertakt de weg zich een aantal keren en de GPS zegt natuurlijk dat we het slechtste weggetje moeten hebben. Er is geen enkel verkeer of dorp en nadat we alle vertakkingen een stukje zijn ingereden besluiten we om te keren. Iets verderop ligt een bredere gravelweg van betere kwaliteit die uit lijkt te komen op de route, dus die nemen we. Een goede keuze, want de gravel is goed, er ligt her en der een dorpje en er is weinig verkeer. Het is overal superrustig. Zou het aan de zondag liggen of heeft iedereen een kater vanwege Chinees Nieuwjaar? De lege kratjes beer lao staan in ieder geval hoog opgestapeld.

Na een tijdje maakt de gravel plaats voor asfalt, en zo rijden we heel comfortabel naar Thakhek. Tegen het einde heeft iemand niet heel erg goed opgelet met het plaatsen van de kilometerpaaltjes. Ze staan net een kilometer verder van Thakhek af dan het paaltje vermeld. Maar niet getreurd, met een emmer rode verf is de fout snel hersteld.

Het is zelfs heel comfortabel, want we hebben de route in tweeën geknipt en overnachten in een van de huisjes van een superaardige echtpaar, 45 km ten zuiden van Thakhek en buiten de bebouwde kom. Onze zoektocht naar wat te eten duurt dan ook even en gebeurt per fiets. We zijn in eerste instantie best wel positief verrast want ietsje verderop zit nog een guesthouse maar dan met restaurant, en ertegenover zit nog een restaurantje. Het guesthouse met restaurant blijkt gesloten, en als de kokkin van het andere restaurantje ons op YouTube de bereiding van een gerecht laat zien dat ze wel voor ons klaar kan maken worden we niet enthousiast. Verder fietsen dus. We rijden het eerste dorpje door zonder een eetplek gezien te hebben, maar als we de bocht om fietsen ligt daar een wat grotere plaats. In het eerste restaurant zijn ze bezig met iets wat we menen te herkennen uit het YouTube filmpje van ietsje terug, maar bij nummer twee hebben we meer geluk. Zij kan wel khao pad met een gebakken eitje voor ons klaarmaken, gebakken rijst met wat groenten en tot onze verrassing dit keer ook garnalen. Binnen zitten vier meiden van een jaar of 22 aan het bier. De muziek staat loeihard en de karaokemicrofoon doet de ronde. Tussen alle herrie door lukt het ze ook nog om met elkaar te praten. Wij gaan buiten zitten en bekijken het geheel met behoud van onze trommelvliezen.

Hier is het trouwens tijd om met jullie een aantal uitspraken te delen die we de afgelopen tijd tegen de muur van onze hotelkamers zagen geplakt.

The guest is not cooked in the room. Gelukkig maar, en we zullen ook niet koken.

Speciaal voor Job van der W., de Nederlandse pornodanser: No put naked pictures on the wall. Waar de Nederlandse media hem trouwens netjes aanduiden met van der W., levert een potje googelen zonder moeite zijn volledige naam. In de Aziatische media gaan ze daar toch anders mee om.

Bicycle for rent. Make your trip easier, cheaper and safer with the bicycle. Helemaal mee eens.